Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009




Tίτλος: ΑΥΛΩΝΑΡΙ. Εικόνες στο πέρασμα του χρόνου (Λεύκωμα)

Συγγραφέας: Δημήτρης Σγούρος
Σχήμα: 16Χ24 Σελίδες. 64
Εκδότης: Φωτογραφικό Ιστορικό Λαογραφικό Αρχείο Αυλωναρίου
Τιμή: EURO 10. H διακίνηση γίνεται από τα μέλη της Χορωδίας Αυλωναρίου στην οποία ανήκουν και τα έσοδα

    Αυλωνάρι. Γειτονιές και δρόμοι που μοιάζουν διαφορετικοί, σπίτια που σήμερα έχουν γκρεμιστεί ή έχουν αναπαλαιωθεί, πόρτες, παράθυρα και μπαλκόνια που δεν υπάρχουν. Εικόνες του χτες αγαπημένες, νοσταλγικές. Και κοντά σ’ αυτές το Αυλωνάρι του σήμερα με το φακό της ψηφιακής φωτογραφικής μηχανής επεξεργασμένες στον υπολογιστή. Αλλά και ο Νηλέας, το ποτάμι που διασχίζει το κάμπο χιονισμένο, σε φωτογραφίες του 1980.
   Πρόκειται για πολύτιμο υλικό που συμβάλλει και αυτό στη ζωντανή διατήρηση του πολιτιστικού γίγνεσθαι του χωριού στη πορεία του χρόνου, στη κοινωνική του ανάπτυξη, την κουλτούρα και την εξέλιξή του.
   Ένα μικρό λεύκωμα αγάπης που υπηρετεί τους ίδιους σκοπούς με το περιοδικό ΡΟΠΤΡΟ. Γιατί η τοπική ιστορία μπορεί να καταγραφεί το ίδιο καλά και φωτογραφικά. Αυτό απέδειξε η έκδοση των δύο λευκωμάτων «Μνήμες Αυλωναρίου» και «Αυλωναρίτες μετανάστες» τα προηγούμενα χρόνια, αφού η απήχησή τους ξεπέρασε τα στενά όρια του χωριού. Ακούμπησε το πανελλήνιο.
   Η παράδοση και η πολιτισμική κληρονομιά είναι αξίες που δεν έκλεισαν, αλλά συνεχίζουν πηγαία και αυθόρμητα να ορίζουν και να προσδιορίζουν το παρόν, και να συνθέτουν την σύγχρονη φυσιογνωμία μας.
   Ευχαριστώ θερμά τον Χέρμαν Μπλάουτ που μου παραχώρησε τα δικαιώματα να εντάξω τα σκίτσα του σ’ αυτό το λεύκωμα.

                     Δημήτρης Σγούρος
                     Σεπτέμβριος του 2009


Τίτλος: Αυλωναρίτες Μετανάστες
Συγγραφέας: Δημήτρης Σγούρος
Σχήμα: 24Χ30  Σελίδες: 136
Εκδότης:Φωτογραφικό Ιστορικό Λαογραφικό Αρχείο Αυλωναρίου.
Τιμή: EURO 25

    Η ιστορία της ελληνικής μετανάστευσης είναι τόσο παλιά, όσο και η ιστορία μας. Για λόγους που κατά καιρούς διαφοροποιούνται οι Έλληνες «μοιάζει» να αποζητούν πάντα καινούργιες πατρίδες. Περιοχές της ανατολικής μεσογείου, της νότιας Ρωσίας, του Εύξεινου Πόντου, της δυτικής Ευρώπης έγιναν οι πυρήνες μιας ισχυρής διασποράς.
    Ωστόσο από τα τέλη του 19ου αιώνα οι αναζητήσεις κατευθύνονται ακόμα πιο μακριά, καταργώντας τα νοητά σύνορα των ωκεανών, με κύριους αποδέκτες την Αμερική και την Αυστραλία. Ο μεταναστευτικός πυρετός θα κορυφωθεί την εικοσαετία 1900-1920 και η Ελλάδα θα χάσει το 8% του συνολικού πληθυσμού. Περίπου 25.000 άνθρωποι εγκαταλείπουν κάθε χρόνο μια χώρα οικονομικά εξουθενωμένη και πολιτικά αβέβαιη και ξεκινούν για τη «Γη της Επαγγελίας» που υπόσχεται πλούτο και ευημερία για όλους.
    Το Αυλωνάρι όπως όλα τα χωριά της Ελλάδας δεν έμεινε πίσω σ’ αυτόν τον «μεταναστευτικό παραλογισμό» που κυρίευσε τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα την πατρίδα μας. Άνθρωποι στερημένοι, αγράμματοι, «άβγαλτοι» και αθώοι που δεν είχαν συνείδηση των δυνάμεών τους ούτε φυσικά και των δικαιωμάτων τους, αποτέλεσαν το κατάλληλο υλικό για εκμετάλλευση.
    Δεν υπήρχε οικογένεια στο Αυλωνάρι που να μην έστειλε ένα μέλος της, μετανάστη στην Αμερική. Όταν για πρώτη φορά το 1982 άρχισα να μαζεύω υλικό για τους μετανάστες, διαπίστωσα ότι κάθε σπίτι είχε ένα παππού, ένα πατέρα ή ένα θείο που είχε κάνει το υπερατλαντικό ταξίδι στην Αμερική αναζητώντας καλύτερη τύχη. Τότε οι περισσότεροι από τους μετανάστες πρώτης γενιάς είχαν πεθάνει ή δεν είχαν γυρίσει ποτέ στη πατρίδα. Λίγοι ζούσαν, αλλά για πολλούς λόγους δεν είχα κατορθώσει να μιλήσω μαζί τους. Όμως σε πολλά σπίτια στο Αυλωνάρι υπήρχε πλούσιο υλικό, κυρίως φωτογραφίες από τα χρόνια της μετανάστευσης, αλλά και προσωπικά αντικείμενα των μεταναστών, έγγραφα, διαβατήρια, βιβλιάρια καταθέσεων, αποκόμματα εφημερίδων, κλεισμένα θυμάμαι σε κάτι μεγάλα μπαούλα, «αμερικάνικα» τα έλεγαν και καταχωνιασμένα κυρίως σε κάποιο υπόγειο.
    Τις φωτογραφίες μου τις έδιναν με ευκολία, αφού τις αντέγραφα και τις επέστρεφα. Όμως όλο το υπόλοιπο υλικό βρισκόμουνα σε δύσκολη θέση να το ζητήσω. Όταν πριν λίγα χρόνια άρχισα πάλι να ενδιαφέρομαι για τους μετανάστες και αναζήτησα αυτό το υλικό που είχα δει παλιότερα, βρέθηκα προ εκπλήξεως. Οι περισσότερες οικογένειες σε κάποια ανακαίνιση του σπιτιού, είχαν πετάξει τα μπαούλα και έτσι είχε χαθεί όλος αυτός ο πλούτος. Ένα ή δύο μπαούλα είχαν διασωθεί μόνον.
    Σε αυτή τη δεύτερη επαφή μου με το αντικείμενο της μετανάστευσης, μαγνητοφώνησα όσους Αυλωναρίτες συγγενείς μεταναστών, είχαν να μου πουν κάτι για τον πατέρα τους, τον θείο τους, ή τον παππού τους. Μου αφηγήθηκαν κυρίως ότι είχαν ακούσει από τους ίδιους. Πολλές αφηγήσεις εκτός από τα καθαρά ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία που μας δίνουν, μας μεταφέρουν σε μια Ελλάδα που έχει προ πολλού χαθεί με όλα τα χαρακτηριστικά της φυλής μας, απέναντι σε αυτό το μεγάλο, το εξωκοσμικό όπως φάνταζε τότε η Αμερική.
    Ο κύριος όγκος του λευκώματος αποτελείται από φωτογραφίες και καρτ-ποστάλ. Ήταν το υλικό που «φυλάχτηκε» όπως προείπα στα συρτάρια ή τα ντουλάπια των σπιτιών και δεν πετάχτηκε από τους απογόνους των μεταναστών. Όμως υπάρχουν και άλλα ντοκουμέντα δημοσιευμένα σε αυτό το λεύκωμα, που συνθέτουν όλα μαζί το παζλ της μετανάστευσης των Αυλωναριτών στην Αμερική.
    Τούτο το λεύκωμα είναι αφιέρωμα μνήμης και σεβασμού σ’ όλους αυτούς τους Αυλωναρίτες που αψηφώντας φόβους και προκαταλήψεις κίνησαν για το μεγάλο ταξίδι της μετανάστευσης στις αρχές του 20ου αιώνα, για να μπορούμε να ζούμε σήμερα εμείς καλύτερα. Σ’ αυτούς τους ανθρώπους της Αυλωναρίτικης γης, που την αγάπησαν και την πόνεσαν μα δεν μπόρεσαν να τη ζήσουν. Αλλά και δεν πρόφτασαν να χαρούν τα μονοπάτια και τις ανηφοριές της, τα ποτάμια και τα γεφύρια της, τα αλώνια και τους μύλους της, τις θάλασσες και τις ακρογιαλιές της, τα ξωκλήσια και τις εξοχές της. Το φως, το νερό, τον ουρανό, τον αέρα της. Ο Κολιακόγιαννης, ο Νικόκλης, ο Τασοφτιμής, ο Μπιτσοκολιός, ο Νικοϊτσας, ο Μπελιάς, ο Δεκανέας, ο Στρέης, ο Ναούμης, ο Βαρελάς. Αλλά και οι άλλοι, που έμειναν άγνωστοι, ξεχασμένοι και κανένα χέρι δεν θα βρεθεί να γράψει κάτι γι’ αυτούς, κανένα στόμα να τους μνημονεύσει, γιατί χάθηκαν για πάντα τα ίχνη τους στη ξένη γη.
     Ευχαριστώ όσους μου εμπιστεύτηκαν αυτό το υλικό. Επίσης όσους με τις αφηγήσεις ή τις υποδείξεις τους συνέβαλαν στην έκδοση του λευκώματος.

                              Δημήτριος Σγούρος
                       Αυλωνάρι ΠΑΣΧΑ του 2006



Τίτλος: “Μνήμες Αυλωναρίου». Φωτογραφικό λεύκωμα.
Συγγραφείς: Δημήτρης Σγούρος – Κωνσταντίνος Σγούρος.
Σχήμα 24Χ34. Σελίδες 160.
Έκδοση Δήμου Αυλώνος – 2002. Τιμή 25 EURO.

    Πέρασαν εφτά χρόνια από την κυκλοφορία του φωτογραφικού λευκώματος "Μνήμες Αυλωναρίου", που η έκδοση του ήταν προσφορά στο Λύκειο Αυλωναρίου. Στο πρόλογο εκείνου του βιβλίου μας γράφαμε: "πιστεύουμε ότι δεν θα αργήσει ο καιρός που σε συνδυασμό και με άλλα τοπικά, ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία, οι φωτογραφίες αυτές θα γίνουν προϊόν μιας μεγαλύτερης, κι όπως ελπίζουμε πιο αξιόλογης μελέτης". Η προσπάθεια εκείνη αγκαλιάστηκε με ιδιαίτερη αγάπη από τους Αυλωναρίτες, κι έγινε αιτία να βρεθούν κι άλλες φωτογραφίες, πολλές από τις οποίες εκτός από την καλλιτεχνική τους αξία σηματοδοτούν τη ζωή του τόπου μας, στην ιστορική του πορεία, από τα τέλη του 19ου μέχρι τα μισά του 20ου αιώνα.
    Η ανακάλυψη των φωτογραφιών αυτών, μία προς μία, μας προκαλούσε κάθε φορά έντονη συγκίνηση. Γιατί εκτός από τις αισθητικές και συλλεκτικές αναζητήσεις μας, μέσα απ' αυτές τις μαυρόασπρες φωτογραφίες βλέπαμε να αναθάλλει και να ζωντανεύει η ιστορία του Αυλωναρίου. Είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνον όταν τους ξεχνάμε. Κι είναι αλήθεια πως η φωτογραφία αποτελεί το καλύτερο μέσο για να πολεμήσουμε τη λήθη.                  
    Δυστυχώς, άνθρωποι που κυβέρνησαν το Δήμο Αυλώνος, η στάθηκαν οδηγοί της τοπικής κοινωνίας κατά την πορεία της στο χρόνο, δεν άφησαν το στίγμα τους. ούτε της μορφής τους κι οι περισσότεροι ούτε της γραφής τους.
Πού είναι ο Αναγνώστης Παπαπαναγιώτου, ο μακροβιότερος Δήμαρχος Αυλώνος, πού είναι ο Γεώργιος Μέρμηγκας, ο παντοδύναμος Βουλευτής και Δήμαρχος μας, πού είναι ο Γεώργιος Καραβάς, ο πρώτος Βουλευτής που έβγαλε τ' Αυλωνάρι, πού είναι οι πρώτοι μας Δάσκαλοι, ο Θωμάς Γεωργιάδης κι ο Αντώνης Εμμανουηλίδης, πού είναι οι πρώτοι μας γιατροί, ο Παπαπαναγιώτου κι ο Διονέλλης,. Αλλά κι οι άλλοι, οι ανώνυμοι, οι αγρότες, οι εργάτες, οι τεχνίτες, οι καταστηματάρχες της "αγοράς", κι οι γυναίκες του Αυλωναρίου, που μπορεί να μη κυβέρνησαν τον τόπο, αλλά διαμόρφωσαν το χαρακτήρα της τοπικής κοινωνίας.
    Γι' αυτό και κάθε φορά που με λαχτάρα πιάναμε στα χέρια μας τη φωτογραφία κάποιου επώνυμου ή ανώνυμου Αυλωναρίτη, νιώθαμε μια ανείπωτη συγκίνηση. Κι αυτή είναι η μεγάλη ανταμοιβή της δουλειάς μας. Νομίζαμε πως σταματούσαμε το χρόνο, στην εποχή της φωτογραφίας και ζούσαν ξανά ο Δήμαρχος Χρήστος Ποθητάκης, ο Δήμαρχος γιατρός Αναστάσιος Διαμαντίδης, ο Βουλευτής Απόστολος Αποστολίδης, οι εκατοντάδες μετανάστες Αυλωναρίτες στην Αμερική των αρχών του 20 αιώνα, οι ηρωικοί μας φαντάροι των Βαλκανικών πολέμων, οι κοπελιές και τα παλικάρια που αποθανατίζουν τη μορφή τους στο "παζάρι" του Αυλωναρίου ή στις διακοπές του «Καλάμου».
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι "αγκαλιασμένοι" μέσα στο ίδιο φωτογραφικό λεύκωμα, που κρατάτε στα χέρια σας, είναι σαν να σταματούν το χρόνο και να δοξάζουν τη ζωή. Εχθροί, φίλοι, αντίπαλοι, σπουδαίοι, ταπεινοί, ισχυροί, αδύναμοι, πλούσιοι, φτωχοί, όλοι μαζί Κι αν αλήθεια μπορούσε να γίνει αυτό, να σταματήσει ο χρόνος στην εποχή τους, θα είχαν μια τελείως διαφορετική αντίληψη για την έννοια της ζωής και της αιωνιότητας και με μιας θα μπαίνανε στην άκρη όλες οι διαφορές. Θα 'ταν όλοι μονιασμένοι, αγαπημένοι και "ίσοι" απέναντι στη ζωή και την αιωνιότητα. Κι αυτό είναι το μήνυμα που μας στέλνουν οι μορφές τους. Το μήνυμα τους συνιστά το "μέγιστο αγαθό" για μας. Ομόνοια, αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο, αγάπη για τον τόπο μας.
    Άλλωστε, μέσα από αυτό το βιβλίο, σελίδα προς σελίδα, πηγάζει η ιστορία του τόπου μας, τους δύο προηγούμενους αιώνες. Την οποία οφείλουμε να γνωρίζουμε. Γιατί άνθρωποι που δεν γνωρίζουν την ιστορία τους, είναι σαν να μην υπάρχουν.
    Βέβαια, την έκδοση αυτού του βιβλίου, εκτός από τους ανθρώπους που κάποτε θέλησαν ν' αποθανατίσουν τη μορφή τους, τη χρωστάμε στους φωτογράφου, επώνυμόυς-κι ανώνυμους, που είναι οι δημιουργοί των φωτογραφιών. Κι είναι αλήθεια ότι η φωτογραφία δεν είναι ένα απλό πάτημα του πλήκτρου μιας φωτογραφικής μηχανής, κι όλοι οι φωτογράφοι δεν είναι ίδιοι. Όχι. Ο φωτογράφος επιλέγει τη θέση, τη στάση και την ακριβή στιγμή της έκθεσης. Η παραστατική φαντασία κι η αισθητική αντίληψη του φωτογράφου, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια παθητική καταγραφή. Είναι έκφραση τέχνης και κατάθεση Ψυχής. Το έργο το φωτογράφου δίνει στα πρόσωπα μια μοναδική αυθεντικότητα, συγκριτικά με το κοινό μάτι, ή το χέρι του ζωγράφου. Το μάτι συνήθως φιλτράρει την εικόνα, ανάλογα με το ποιον έχει απέναντί του. Η ισχύς του "δυνατού" τον κάνει να φαίνεται καλύτερος από την πραγματική του διάσταση κι η φτωχική παρουσία του κοινωνικ αδύναμου δημιουργεί πολύ χειρότερη εικόνα από την υπαρκτή. Το χέρι πάλι του ζωγράφου δημιουργεί με επιδεξιότητα πρόσωπα, συνήθως πολύ καλύτερα από τη πραγματικότητα. Κι είναι αλήθεια ότι ο ζωγράφος καταθέτει την εικόνα που βλέπει το δικό του μάτι. Η φωτογραφία όμως είναι αψευδής μάρτυρας αυθεντικότητας.
    Για το βιβλίο αυτό πάσχισαν όλοι οι Αυλωναρίτες. Το θεώρησαν δική τους υπόθεση, που άλλωστε είναι. Γι' αυτό και το βιβλίο - λεύκωμα θα μπει σ' όλα τα σπίτια του Αυλωναρίου. Είναι κατάθεση Ψυχής και δική μας και όλων των κατοίκων.

                                       Δημήτριος Σγούρος
                                     Κωνσταντίνος Σγούρος

Τίτλος: “Το δικό μου χωριό”.
Υπότιτλος: “Οι αναμνήσεις μου από το Αυλωνάρι”. Αφήγημα.
Συγγραφέας Ευθύμιος Καλλής.
Σχήμα: 17Χ21, Σελίδες 64,
Εκδότης: Περιοδικό ΡΟΠΤΡΟ - 2004.
Διανέμεται δωρεάν μαζί με το ΡΟΠΤΡΟ Νο 14

     "Το δικό μου χωριό", Μια φράση με νόnμα, ένας κωδικός για το άνοιγμα μιας παιδικής καρδιάς στnv προκειμένn περίπτωσn, τnς καρδιάς του Ευθύμn Kαλλή, που μας γυρίζει χρόνια πίσω, στο Αυλω¬νάρι του 30 του 40 και του 50.
Ο Ευθύμnς Kαλλής, καταξιωμένος επιστήμονας από χρόνια στο χώρο τnς ιατρικής, γίνεται σήμερα παιδί, ξαναγυρίζει σε όλες αυτές τις μικρές στιγμές που σnμάδεψαν τn ζωή του τα καλοκαίρια στο Αυλωνάρι. Στο τρέξιμο με το άλογο για τnv αποφυγή των ξωτικών, το πέρασμα του ποταμού τn νύχτα, τις αγροτικές δουλειές του χωριού, το μπάνιο στον Κάλαμο αλλά και τα παιχνίδια με τα κάρα και τα όπλα, τον πετροπόλεμο, τα σκιρτήματα τnς καρδιάς, τηv κάψα του καλοκαιριού και τn Βροχή του φθινοπώρου, τις κατnφόρες, τις αυλές, τις αλάνες, τα δέντρα, τους ανθρώπους, τα άλλα παιδιά... Όλα γίνονται υλικό που φτιάχνουν το δικό του κόσμο. Ένα κόσμο που έμεινε αναλλοίωτος στnv καρδιά του και καθώς τα χρόνια περνούν, ξαναζωντανεύει σήμερα με το αλnθινό του γράψιμο για να τον γνω¬ρίσουν οι επόμενες γενιές.
     Ο Ευθύμnς Kαλλής τόλμnσε. Οι αναφορές του για το Αυλωνάρι θα προστεθούν σε όλες τις άλλες που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Έτσι γράφεται σιγά - σιγά n ιστορία ενός τόπου. Ελπίζω και άλλοι Αυλω¬ναρίτες και όχι μόνο, να μας δώσουν στη συνέχεια τις δικές τους μαρτυρίες.
     Το ΡΟΠΤΡΟ θα υποστnρίζει πάντοτε τέτοιες προσπάθειες.

                       Νοέμβριος του 2004.
                        Δnμήτρnς Σγούρος


Τίτλος: “Aλκυονίδες μέρες». Αφήγημα.
Συγγραφέας: Δημήτρης Σγούρος.
Σχήμα 17Χ21. Σελίδες 142.
Εκδόσεις ΡΟΠΤΡΟ. Τιμή ΕURO 10.

     Αυλωνάρι, καλοκαίρι του εξήντα οκτώ.
    Το δημοτικό σχολείο έχει πια τελειώσει. Μαζεύω δυνάμεις για το γυμνάσιο. Η παρέα πάντοτε η ίδια. Ο Τάκης, ο Λάκης, ο Βασίλης, ο Τάσος, ο Ποστόλης. Ποδόσφαιρο, βόλτα στο καρόδρομο, ρεφενέ τσιγάρο τα βράδια στη γέφυρα. Πλατεία Γιαννίκου, καφενείο Χαρούμενου, δηλωτή, πλακωτό, πόρτες, τα πρώτα μαθήματα στη πρέφα.
    Φαίνεται μεγάλωσα. Ο Χαρούμενος δεν με διώχνει πια από τις καρέκλες του καφενείου. Μεγαλύτερη προσέγγιση με τις συμμαθήτριες. Η Δέσποινα, η Κική, η Αγγελίνα, η Πόπη, η Επιστήμη.
    Καλοκαίρι του εξήντα οκτώ.
    Τα μεσημέρια, που οι μεγάλοι κοιμούνται, εγώ τη σκάω από το σπίτι. Τζούκ Μποξ στου Μπαρμπέρη, Μπιθηκώτσης, Καζατζίδης, Μαρινέλα. Αλλά και Μικρός Ήρωας, Μικυ Μάους, Μάσκα, Διάπλαση των παίδων. Εφημερίδα «το Βήμα», ο παππούς στο σπίτι, «Αθλητική Ηχώ» ο αδελφός, λαθρανάγνωστης στο εφιμεριδοπωλείο του Σούλη εγώ και η παρέα μου. Ο Παναθηναικός, η ΑΕΚ, ο Δομάζος, ο Σιδέρης, ο Παπαϊωάννου.
    Και το βράδυ θερινό σινεμά στην αυλή του Τουλόγιαννη. Ο Βέγγος, ο Χατζηχρήστος, η Βουγιουκλάκη. Χαρά, γέλια, συγκίνηση. Τα πρώτα σίγουρα σκιρτήματα της καρδιάς.
    Και τα πρωϊνά πάλι μάθημα με τον παππού. «Αναγνωστικό αρχαίων Ελληνικών κειμένων», του Ζούκη. «Αγάπα τω φίλω. Ο φίλος τω φίλω εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει».
    Καλοκαίρι του εξήντα οκτώ.
    Ποτάμι, θάλασσα, σπιθάρι του Μπίτση, Λαμπίρο. Βουνό, θυμάρι, αγιόκλημα, γιασεμί στις γειτονιές. Ο ήλιος καίει, τα δέντρα ρίχνουν τον ίσκιο τους και τη δροσιά τους κι εγω γυρεύω να χορτάσω τις μέρες που φεύγουν.
Σήμερα έμαθα να ισορροπώ σε κείνο το παλιό, ψηλό ποδήλατο του Λάκη και δεν θέλω να κατέβω από τη σέλα του. Τώρα κατάλαβα τη δύναμη και τη σιγουριά που αντλεί ο μοτοσυκλετιστής του γύρου του θανάτου στο παζάρι.
    Τον Ιούλη γέννησε και η Τζουτζούχα. Έκανε τρία όμορφα τιγρέ γατάκια, με μαύρα βελούδινα μάτια, έτοιμα να σου μιλήσουν. Τα έκρυψε κάτω από την τσιμεντένια σκάλα. Κάθε μέρα τους πηγαίνω γάλα σε ένα πήλινο κεσεδάκι και τους έστρωσα μια παλιά κουρελού, να αισθάνονται καλύτερα.
    Η ζωή μου σαν ταινία στο γρήγορο. Να τα προφτάσω όλα τούτο το καλοκαίρι. Σαν να μην έρθει ξανά καλοκαίρι στη ζωή μου. Μια ταινία χωρίς διάλειμμα στη μέση, χωρίς να ανάβουν τα φώτα, χωρίς διαφημίσεις και τα έργα τα «προσεχώς», αλλά με ένα καθαρό φεγγάρι, ολοστρόγγυλο, να φωτίζει τη καρδιά και τα όνειρά μου

Τίτλος: «Άντε ρε βλαμμένο…». Αφήγημα.
Συγγραφέας: Δημήτρης Σγούρος.
Σχήμα 17Χ21. Σελίδες 142.
Εκδόσεις ΣΑΚΑΡΕΛΗ. Τιμή EURO 10

    Παίζαμε και η γειτονιά της Βορνάς αναστέναζε. Και τα παιχνίδια μας, απλά και ωραία. Μια λαστιχένια ρόδα με ένα καλάμι, ένα χάρτινο κουτί με κουβαρίστρες που έμοιαζε αυτοκίνητο, ένα φύλλο χαρτί, που γινόταν βάρκα ή αεροπλάνο. Αλλά και μια σβούρα με ένα σπάγγο, ένα ξυλίγκι με μια τάβλα, μια σφεντόνα με μια πέτρα. 'Ενα κυνηγητό από τα κλεμμένα ρεβύθια του Μώγιαννη, ένα κρυφτό από τα μάτια της κυρίας 'Αννας, ένα τραγούδι από το Τσουκ Μποξ του Μπαρμπέρη, ένα γέλιο από τον θερινό κινηματογράφο του Τουλογιάννη, ένα χτυποκάρδι από το άναμα του πρώτου τσιγάρου.
    Αλλά και οι μυρωδιές από το γιασεμί και το αγιόκλημα, η γεύση από τα κλεμμένα τζάνερα και μούρα, η απόλαυση του παγωμένου μπάνιου στο ποτάμι, η αγωνία για τον Μικρό 'Ηρωα και τον Σπίθα. Τότε που η ζωή κυλούσε ήρεμα με αργούς ρυθμούς και δεν άλλαζε κάθε λίγο και λιγάκι. Που ο πόνος του φίλου ήταν και δικός σου πόνος, αλλά και η χαρά του χαρά σου. Που οι αυλές γέμιζαν φωνές και αντάρες, γέλια και κλάματα. Και τα σπίτια έμεναν ανοιχτά να καλοδέχονται τον κάθε ξένο…
    Σ’ ένα χωριό της Εύβοιας στη δεκαετία του 1960 ένα αγόρι αρχίζει τα πρώτα του βήματα. Με τα μάτια της ψυχής προσπαθεί να γνωρίσει τους ανθρώπους και να χτίσει σιγά και σταθερά με πρωτογενή υλικά το δικό του κόσμο. Μαζί με τους φίλους του ανακαλύπτει τα μυστικά της ζωής περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες της τρυφεράδας και της αθωότητας.
    Όλα αυτά σε μια σειρά εικόνες που όλοι έχομε βιώσει στα παιδικά μας χρόνια. Και σήμερα σιωπηλοί και αδιάφοροι, ανώνυμοι και ξένοι μεταξύ μας προσπαθούμε να τις ξαναφέρουμε στη θύμηση. Για να μπορέσει να γίνει το χτες των παιδικών μας χρόνων το γεφύρωμα της απόστασης που χωρίζει τον άνθρωπο από τον άνθρωπο.

Τίτλος: “Δήμος Αυλώνος”.
Υπότιτλος “Όταν η φύση συναντά την ιστορία” Τουριστικός οδηγός.
Συλλογή ύλης – Κείμενα: Δήμητρα Μπερτόλη, Αγγελική Τόλιζα.
Σχήμα 17Χ21, Σελίδες 32,
Έκδοση δήμου Αυλώνος 1999,
Διανέμεται δωρεάν, Εξαντλημένο.

     Η Εύβοια είναι ένα αληθινό διαμάντι μέσα στον ελλαδικό χώρο. Το διαπιστώνουν καλύτερα όσοι συνηθίζουν να ταξιδεύουν, για να αποκομίζουν εντυπώσεις, να χαρούν ομορφιές, να μάθουν ιστορίες.
    Τμήμα, ίσως από τα ωραιότερα του νησιού είναι ο Δήμος Αυλώνος. Η επιθυμία μας να γνωρίσουν, τόσο οι ντόπιοι όσο και οι επισκέπτες, την ιστορία, τον πολιτισμό και τις φυσικές ομορφιές μας που προσφέρονται για την ανάπτυξη όλων των μορφών τουρισμού (θαλάσσιος, ορεινός, οικογενειακός, τρίτης ηλικίας, κοινωνικός, θρησκευτικός, οικολογικός, αγροτικός, λαογραφικός), μας οδήγησε ν' αποφασίσουμε την έκδοση ενός βιβλίου με ενημερωτικό και ιστορικό περιεχόμενο για να καλύψουμε το κενό που υπήρχε στον τόπο μας στον τομέα αυτό.
     Φιλοδοξία μας είναι να δώσουμε στον επισκέπτη χρήσιμες πληροφορίες για την περιοχή μας και στη συνέχεια να παραθέσουμε τα ιστορικά, πολιτιστικά και λαογραφικά στοιχεία του Δήμου Αυλώνος.
     Ο Δήμος μας είναι προικισμένος από τη φύση με απαράμιλλες ομορφιές που ικανοποιούν και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Οι πεντακάθαρες θάλασσες η εναλλαγή των τοπίων, η ιστορία, ο πολιτισμός, η παραδοσιακή φιλοξενία θα κάνουν την διαμονή σας αξέχαστη.
     Ο Δήμος Αυλώνος με αυτή του την προσπάθεια σας προσκαλεί και σας προκαλεί να ανακαλύψετε τον πλούτο του ιστορικού και πολιτιστικού του βίου, τις αξέχαστες και ανεξερεύνητες ομορφιές του τόπου μας και τις λαογραφικές και γαστρονομικές παραδόσεις μας που σίγουρα θα σας γοητεύσουν.

Ο δήμαρχος
Δημήτρης Τσαπατσάρης


Τίτλος: «Χρονικό δήμου Αυλώνος 1833-1862».
Υπότιτλος: «Στου Όθωνα τα χρόνια».
Συγγραφέας: Κώστας Σγούρος.
Σχήμα: 17Χ21. Σελίδες: 148.
Εκδότης: Εφημερίδα "Ενωτική περιοχής Αυλωναρίου" 1983. 
Εξαντλημένο.

     Μια μακρόστενη λουρίδα γης της κεντρικής Εύβοιας, που απλώνεται από το Μανικιάτη ποταμό ίσαμε τους βάλτους του Δύστου κι από τον Αγιώργη μέχρι το Καρβούνι της Οχτωνιάς, είναι η πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του νησιού μας. Τα εικοσιοκτώ χωριά της περιοχής τούτης, στα 1834 έγιναν ένας από τους πρώτους δήμους της λεύτερης Εύβοιας. Ο δήμος τούτος, πούχε έδρα το Αυλωνάρι, λεγόταν στα 1834 δήμος Δυστίων και στα 1848 δήμος Αυλώνος.
     Στην ιστορία του δήμου μας, από το 1833 μέχρι το 1862, αναφέρεται το βιβλίο τούτο. Μέρος της δουλειάς αυτής του Κώστα Σγούρου για την ιστορία του τόπου μας είχε δημοσιευτεί παλιότερα, από την εφημερίδα «Πρόοδο περιοχής Αυλωναρίου». Τη δουλειά αυτή που διορθώθηκε και συμπληρώθηκε το φετινό χειμώνα, παρουσιάζομε σε τούτη μας την έκδοση. Η ιστορία αυτή της περιοχής Αυλωναρίου στου Όθωνα τα χρόνια, είναι το πρώτο μέρος του χρονικού του δήμου Αυλώνος.
     Τούτο το βιβλίο δεν διεκδικεί επαίνους. Αποτελεί ελάχιστο δείγμα αγάπης για τον τόπο μας. Καμμιά άλλη φιλοδοξία. Δείγμα αγάπης και μόνο. Η μόνη φιλοδοξία μας να κάνουμε γνωστή την ιστορία στους ανθρώπους αυτού του τόπου, για να τον αγαπήσουν πιο πολύ…

                    Αυλωνάρι Μάρτης 1983
                      Η επιτροπή σύνταξης
         της Ενωτικής περιοχής Αυλωναρίου

Αναγνώστες